donderdag 26 december 2013

Afwachten


Hoelang zal ons mooie dorp nog blijven bestaan. 40.000 jaren geleden al vestigden zich hier de eerste mensen en sindsdien is het altijd bergop bergaf gegaan. Oorlogen, brandschattingen, roversbendes, dolende zwarte ridders, een allesverwoestende cycloon en de druifluis aan het begin van de vorige eeuw, uiteindelijk wist Saint-Pompon dit alles te overleven. Er waren tijden van grote bloei. In vervlogen tijden werd een belangrijke Keltische begraafplaats aangelegd, de eerste eeuw na chr. werd het dorp een kruispunt van Romeinse wegen en een halteplaats voor de Romeinse legioenen. In de middeleeuwen werd het een halteplaats van de bedevaartroete naar Santiago. Het dorp groeide uit tot een regionaal handelscentrum van belang, zelfs werd er vanuit Sarlat een spoorlijn aangelegd (waarvan alleen nog de verlatern stationnetjes getuigen). Honderd jaar geleden nog woonden hier 1.200 mensen. Maar wat is er allemaal van over? In de Grande Rue wonen welgeteld nog 3 mensen. De Rue Florimonde telt voortaan nul inwoners nu madame Bargues gestorven is. Hoeveel inwoners zal het dorp nu nog tellen? Ik denk hooguit een stuk of zestig.
Het Franse platteland loopt leeg. De jeugd gaat in de grote stad studeren en keert niet meer terug, de oudjes blijven alleen achter. De gemiddelde leeftijd is hier onvoorstelbaar hoog, met steeds grotere regelmaat hoor je de doodsklokken luiden.
Gelukkig hebben we nog een magnifieke infrastructuur met een bakker, slager, apotheek, postkantoor, benzinepomp, superette, twee cafés, een restaurant, enzovoort. Maar hoe lang nog? Slager Cramarregeas is 65 en wil op pensioen, hij vindt niemand die de beenhouwerij wil overnemen. Sinds het overlijden van bakker Pascal is het wachten tot de zaak op slot gaat. De nog jonge groentenboer pleegde zelfmoord, zijn loods staat leeg. Madame Badourès is dik in de zeventig en wil haar café en benzinepomp sluiten. Alleen de apothekeres lijkt goed in haar vel te zitten, haar aphoteek is vermoedelijk de drukste van Frankrijk.
Weet u wat ik denk? Dat we ons over de toekomst minder zorgen moeten maken dan gedacht. Veertigduizend jaar lang kreeg deze boerengemeenschap de nodige klappen te verwerken en altijd kwam het dorp fier uit de strijd. Zelfs het sluiten van de okermijnen, de kalksteenmijn (voor de drukkerijwereld) en de talloze gesneuvelden tijdens de twee wereldoorlogen werden overleefd.
Wat kan de nieuwe toekomst zijn? Eigenlijk zien we daar al de eerste voorboden van. Dankzij de digitale wereld is de plaats waar je woont voor steeds meer mensen niet zo belangrijk meer. Er komen zich ondernemers uit grote steden in Saint-Pompon vestigen omdat ze hun internetwinkel of ontwerpbureau dankzij het internet ook vanuit hier kunnen runnen. De kwaliteit van leven, de rust en gemoedelijkheid, het landschap, de gastronomie, de feesten, het zijn elementen waar in de toekomst steeds meer mensen voor zullen gaan kiezen omdat het voortaan technisch mogelijk is. Het zou goed kunnen dat daarmee een nieuwe bloeiperiode wordt ingeluid. Er kan dan weer wat werkgelegenheid ontstaan. We kunnen niets anders dan afwachten...
 

vrijdag 20 december 2013

De sous-marins doen hun ondergrondse werk


Wat is dit toch een fantastisch dorpje. Altijd schuilt er wel ergens een reden om een feestje te bouwen. Gisteren werden we uitgenodigd om klokslag zes uur op het gemeentehuis te verschijnen. Burgemeester Michel wilde namelijk praten over de oprichting van een feestcommité. Er zijn diverse associations is het dorp die zich bekommeren over een bepaalde activiteit, maar in de gemeentelijke feesten zit te weinig lijn. Daar moet verandering in komen, de burgemeester zoekt vrijwilligers die er hun schouders onder willen zetten. Carine en ik hebben ons gisteren aangemeld, bien sûr.
Na de vergadering toog het gezelschap van een man of twintig naar het nieuwe Café La Place. Daar tracteerde Wally op belon oesters die hij gisteren aan de kust had opgehaald. Er was ruim voldoende, ik denk dat we de man wel twintig oesters hebben gedugusteerd. Tracteert Wally? Daar wil de kastelein niet voor onderdoen, dus liet hij de kurken knallen. Geen hoogstaande bubbels, wel sympathiek. En zo ontstond weer een feestje zoals er in Saint-Pompon zo vele zijn.

Was het hele dorp aanwezig? Niet bepaald. Mensen van andere feestcommités zien het initiatief van de burgemeester als bedreigend. De sous-marins (duikboten die onder het oppervlak hun werk doen) zijn al gestart met een tegencampagne. Hier en daar hoor je al fluisteren dat de voorzitter van één der commités zich verkiesbaar gaat stellen bij de volgende verkiezingen. Het was dus gisteren niet zo maar een vergadering, maar een knuppel in het hoenderhok, althans zo wordt het door sommigen gezien. Dat gaat nog spannend worden het komende jaar!

woensdag 18 december 2013

Het onvoorstelbare

Carine was er vanuit België al vele weken mee bezig geweest, want ze kent de Fransen maar al te goed: de telefoonlijnen en wifi moesten nog verplaatst van onze oude huis naar het château. Oeverloos bellen met telefoonmaatschappij Orange, je krijgt ze niet uitgelegd wat je bedoelt. Telefoonlijnen verhuizen? Verhuizen? Dat gaat zomaar niet! Enfin, uiteindelijk werd het dan toch nog begrepen en volgens afspraak zouden ze gisterenochtend om tien uur voor de deur staan. Wat gebeurde er? Het onvoorstelbare. U wilt het niet geloven: klokslag tien uur stopte er een grote camion met personenlift voor de deur. Ik kom een telefoonlijn aansluiten, zei de man. Het gaat om twee lijnen, zei Carine. De man keek op zijn tabletje en schudde het hoofd. Nee, één lijn. Als u er twee wilt hebben, moet u Orange bellen. Maar ik heb geen telefoon, zei Carine. Kon de man niet even bellen? Nee, dat ging niet, hij was van een andere afdeling. Maar ú hebt een telefoon, zei Carine, mag ik die even gebruiken? Nee, zei de man, dat is tegen de regels, stictement interdit. Uiteindelijk, na een kop koffie, besloot hij dan toch maar te bellen en kreeg van de baas toestemming om twee lijnen aan te leggen. En wifi? Pfffoe, zei de man, dat gaat enkele maanden duren. Om een lang verhaal kort te maken, hadden we na enkele uren twee lijnen PLUS wifi. Wifi? Impossible, zei de man, ik heb geen internet aangelegd dus hij is er niet. Hoe zeer we ook bewezen dat het internet wel degelijk werkte, bleef de man het ontkennen. Dat interesseert ons niet zo, wij hebben wifi en die marcheert prima. Al met al beschouwen we dit alles als een compleet wonder. De telefoonmaatschappij hield zich volledig aan de afspraak, legde de lijnen netjes aan en deed per ongeluk méér dan was beloofd. In al die jaren hebben we dat nog nooit meegemaakt. Vive la Nouvelle France!



De eerste dagen van een vakantie, ik schreef het al eerder, gaan gepaard met kwaaltjes. Spierpijn, gesnotter, koppijn, aan de slinger, jeuk, scheelheid, àlle medische oneffenheden komen over je heen. Het zijn afkickverschijnselen, cold turkey. Om ons te verzetten, zijn we toch maar aan het werk gegaan. We hebben lampen opgehangen in de winterkamer en er meteen een mooie kerstboom neergezet. De zware driezitsbank hebben we van het terras naar binnen gehaald, lekker bij het haardvuur. Het assortiment whiskies staat op grijpafstand, dus dat zit wel snor. Het is alleen moeilijk kiezen tussen een Port Ellen van 1978, een Rosebank van 1980 en een Linlithgow van 1982. Weet je wat? Ik ga ze gewoon alledrie proeven.


Intussen is de weersgesteldheid prima. Overdag telkens windstil, blauwe lucht, 15 graden, 's nachts vriest het een graad of vijf. Helaas voorstelt de radio dat het weer gaat omslaan, zelfs wordt sneeuw verwacht. Krijgen we dan toch nog een witte kerst?

zaterdag 14 december 2013

Streetview


Het is in de uitgeverij dermate druk geweest dat we sinds juli niet naar Frankrijk zijn getrokken. Er moesten magazines en boeken worden gemaakt en die hebben nog altijd voorrang. Daar komt bij dat we ons distributiesysteem grondig reorganiseerden en dat nam ook al de nodige tijd in beslag. Eigenlijk, goed beschouwd, zouden we ook nu moeten doorwerken, maar dat lukt niet meer, we zijn helemaal dolgedraaid. Dus hebben we toch maar besloten om de komende nacht in de auto te stappen om richting Saint-Pompon te gaan. Carine zat vanochtend al zodanig te popelen dat ze haar ipadje pakte om ons dorpje op Google Streetview te bekijken. Het duurde niet lang of ze slaakte een kreet. Kijk, op het pleintje staat onze Chevy! En even verder op het pleintje staan mijn moeder en ik! En als je na het pleintje rechtsaf de brug overgaat, zie je aan de rechterzijde ons château in volle glorie! Ja, moet je dan nog kilometers maken? Dankzij Streetview zie je jezelf op het marktpleintje tijdens de weekmarkt  en om de hoek kan je constateren dat je huis er nog staat, je kan bijna binnenstappen. Toch maar kilometers maken vannacht, want we willen echt binnenstappen en niet nagemaakt.
Wat gaan we allemaal doen? Nu alle electriciteit is aangesloten gaan we uiteraard eerst lampen ophangen. Vervolgens trek ik naar ons oude huis om er de laatste klusjes te doen. U kent dat wel: als je je huis hebt leeggehaald, kom je erachter dat je ooit vergat om dat laatste plintje te monteren. Zodra ik het oude huis onderhanden heb genomen, ga ik veel foto's maken. Het huis gaan we immers te koop zetten. Carine zal dan inmiddels de kerstboom wel hebben opgezet. Met kerst willen we in de winterkamer lekker aan het haardvuur zitten met een boek, een muziekje en een glas. Oudejaar gaan we bij Herbert en Martine vieren. Daarna moeten we weer voldoende opgeladen zijn om ons in het werk te storten, meteen na thuiskomst begint in Amsterdam de nationale horebeurs Horecava, we hoeven ons bepaald niet te vervelen.
Maar eerst: Saint Pompon, here we come.

woensdag 23 oktober 2013

Tarte aux Noix du Périgord


 
In Saint-Pompon begint het op 23 oktober langzaam herfst te worden. De été indien geeft nog steeds fantastische warme dagen, de natuur volgt haar eigen tempo. De noten zijn rijp en dat wil zeggen dat ze geraapt moeten worden. We hebben 10 oude notenbomen en die geven een behoorlijke opbrengst. Maar hoe raap je de noten in het lange gras? Ik ben momenteel in België en heb geen tijd, gelukkig houdt onze trouwe Frédéric alles in de gaten. Hij maaide het gras en ging noten verzamelen. Die zijn voor Herbert bestemd, want die reist binnenkort naar Saint-Pompon af voor een korte vakantie. Hij gaat er notentaart van maken, zegt hij. Dat is een echte Périgord klassieker.


Tarte aux Noix du Périgord (8 personen)

Voor de pâte: 150 g koude boter, 200 g bloem, 50 g basterdsuiker, 30 g fijngemalen noten, 1 ei.

Kneed de bloem en de boter stevig met de hand mooi egaal. Voeg de suiker, het notenpoeder en het geklopte ei toe en kneed tot een soepel deeg. Verdeel het deeg in twee bollen, de ene groter dan de andere, en leg 10 minuten in de koelkast. Breng intussen de oven op 190°C.

Voor de vulling: 175 g suiker, 1/2 vanillepeul, 1 eetlepel crème fraîche, 3 eieren, 140 g fijngehakte noten.

Los de suiker op in 100 ml heet water en zet op een zacht vuurtje tot een siroop ontstaat. Laat deze lichtjes carameliseren. Haal van het vuur en klop er met een garde de crème fraîche door. Mocht de siroop willen stollen, sla dan nogmaals flink door. Laat de massa 10 minuten afkoelen. Sla er de losgeklopte eieren door, maar reserveer een beetje eigeel om de de taart straks te laten glanzen. Voeg vervolgens de gehakte noten en het schraapsel van de vanillepeul toe.

Bekleed met de grootste van de twee deegstukken een ronde bakvorm van 20 cm doorsnee en leg er de vulling in. Maak van het tweede deeg een deksel dat erop past en strijk in met het gereserveerde eigeel. Bak de taart in 30 minuten af en laat hem afkoelen alvorens uit de vorm te halen. Uiteraard kan de taart vóór het bakken nog worden gegarneerd met noten.

De Périgourdins eten deze taart koud en laten hem vergezellen door slagroom of vanilleijs.



dinsdag 13 augustus 2013

De crémaillère


Wat in deftig Nederlands "house warming party" heet, noemt men in Frankrijk "pendre la crémaillère". Pendre is ophangen en een crémaillière is een ding van ijzer met tandjes. Een vernuftig ding overigens, waarvan het ontwerp al vele eeuwen ongewijzigd bleef. Hij hangt in de schoorsteen boven het vuur en is bedoeld om een kookpot aan te hangen. Dankzij de tandjes kan je hem eenvoudig in hoogte verstellen, zodat de kookpot veel of weinig warmte krijgt.


Bij het in gebruik nemen van een huis is het traditie dat de dorpelingen de knoflooksoep "tourain" maken en deze in optocht in het holst van de nacht naar het nieuwe huis brengen. Met veel drank en feestgedruis wordt de crémaillère opgehangen in de schoorsteen, waarna de soep nog even (hangend aan de crémaillère) wordt opgewarmd.

Wanneer men bij verhuizing zijn oude huis verlaat, blijft de crémaillère achter, hij maakt onomstotelijk deel uit van het huis. Ook in Château Norbert had men de oude crémaillère (die dus altijd net zo oud als het huis is, in ons geval 16e eeuws) netjes achtergelaten. Maar omdat ik een extra vuurplaats bouwde, moest ik op zoek naar een extra crémaillère. Geen probleem, want op rommelmarkten vind je ze wel. De nieuwe crémaillère hangt nu op zijn kop in de schoorsteen en mag pas worden omgedraaid als de dorpelingen ooit in het holst van de nacht tourain komen brengen.  


donderdag 8 augustus 2013

Twee Châteaux Norbert

Oef. Naar nu blijkt, bestaan er in Frankrijk meerdere huizen die Château Norbert heten. Een pientere blogvolger merkte dat op.


Gelukkig komen er geen truffels of walnoten vandaan, maar wijn, dus echte concurrenten zijn we niet. Bovendien is mijn château veel en veel mooier en ligt het in een veel en veel mooier gebied. Want zeg nu eens eerlijk: in de Côtes de Bourg wil je niet dood gevonden worden, in de Périgord Noir desnoods. En wat het gebouw aangaat, houd ik niet van gekunselde creaties van overijverige dorpsarchtekten die niet weten van welk hout pijlen maken. Vermoedelijk zit er nog een hurktoilet in ook... Bah.

maandag 5 augustus 2013

O Saint-Pompon

O Saint-Pompon, hoe erg is het dat ik u heb moeten verlaten. Ik bied mijn oprechte excuses aan voor mijn verraad. Op dit moment zit ik op ons redactiekantoor, een heel andere omgeving dan die u mij biedt. Er moet immers telkens geld verdiend worden om daarna uw geneugten ten volle te proeven. Zelfs heb ik nu al heimwee naar de hond van de buren, dat stinkende kreng. Ik ben jaloers op Herbert omdat hij nog een week bij u is. Ik ben jaloers op Albert die het hele jaar door à deux pas van u verwijderd is. Zelfs ben ik jaloers op al die onnozelaren die het ganse jaar op uw grondgebied verblijven zonder het werkelijk te beseffen. O, het doet pijn.
Ik beloof u om keihard te zullen werken, hier in Schilde, opdat ik weldra weer met u kan zijn!

Wilt u mij in Schilde blijven volgen, surf dan naar http://norbertkoreman.blogspot.com.

donderdag 1 augustus 2013

De tap


Toen we op beleefdheidsbezoek bij de regionale drankenhandel waren, zagen we een tapinstallatie van Philips die we nog niet kenden. Hij is groter dan een huistap en bestemd voor kleine restaurants en rustige horecamomenten tijdens de wintermaanden. Er gaan vaatjes in van 6 liter Jupiler, een aangeslagen vat is minimaal 30 dagen houdbaar. Op een digitale display is te zien hoeveel dagen de houdbaarheid nog strekt, dit naast de biertemperatuur. We besloten meteen dat we zo'n tap wilden hebben, hij maakt de bar op het terras helemaal compleet.
De rommelmarkt van gisteren was vooral een succes omdat we behoorlijk wat boeken "Groeten uit de Périgord" verkochten, maar liefst 20 stuks. Daarnaast verkochten ook de bakker, het café en het postkantoor diverse exemplaren. Het artikel dat in de krant over het boek verscheen, werd blijkbaar door veel mensen gelezen, ze herkenden het boek meteen. Op de achtergrond is de politiek met het boek bezig. De prefect van het département Dordogne, zeg maar de procinciegouverneur, heeft besloten dat mijn boek ook in de Franse taal moet verschijnen en gaf onze burgemeester de dringende opdracht om daar iets aan te doen. Maar ja, zo simpel werkt dat niet. De Franse boekenmarkt ken ik nauwelijks en ik wil niet mijn financiële nek uitsteken voor een onbestemd avontuur. Inmiddels is de burgemeester me al komen vragen of ik ermee accoord zou zijn dat een Franse uitgever zich over het boek ontfermt. Mits aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan, heb ik daar geen enkel probleem mee. Een alternatief is dat ik van de politici de garantie krijg dat zij 4000 boeken afnemen, want dan is het risico voor mij te overzien. Wordt dus vervolgd.
Wat is er verder aan de hand tijdens deze allerlaatste vakantiedagen? Niet veel, want Carine en ik zijn nu de hele dag bezig met nalezen van het boek KALF dat in september gaat verschijnen. Drukker Arjan is van Nederland naar Saint Pompon gereden om ons de proefdrukken te overhandigen. Dàt noem ik nog eens service! Het nalezen is een hele kluif, want het boek telt 320 pagina's. Bovendien staat het boordevol recepten van wereldberoemde chefs uit wel 20 landen, het nalezen van recepturen is altijd een vervelend werkje.
De grote vraag is of de electriciën nog genegen is om zich eens aan zijn afspraken te houden. We zitten nog steeds op de poepdoos bij kaarslicht, terwijl de nieuwe installatie al in juni klaar had moeten zijn.
Ook met de loodgieter heb ik nog een appeltje te schillen. Terwijl het hier in de Périgord rond de 40 graden warm is, had die minkukel àlle verwarmingsradiatoren op full speed gezet. Dat kost zweet en gas tegelijk.
Maar ach, als je in je badjas met een kop koffie bij de opgaande zon op het terras zit, is alle ellende snel vergeten...

Om te internetten moet ik nog steeds naar ons oude huis dat voor een deel is leeggehaald. Zie hier het beeld dat ik van achter mijn noodbureautje zie. Niet slecht hè? We hebben definitief besloten dat we dit huis te koop gaan zetten. Dat doet wel een beetje pijn, want we hebben vele jaren werk in de veertiende-eeuwse muren gestopt. Ons nieuwe Château Norbert is echter dermate groot dat we geen behoefte hebben aan extra gastenaccomodatie.

dinsdag 30 juli 2013

Eindelijk vakantie

Na vanaf half juni keihard aan het bouwvakken te zijn geweest en dit mijn laatste week Frankrijk is, heb ik besloten om de laatste week echt vakantie te houden. Even uitrusten en terugkijken op een periode waarin veel gebeurde. Op bijgaande plaatjes ziet u het eindresultaat.




Vanavond komt Arjan naar Saint-Pompon met de drukproeven van het boek KALF en morgen is in ons dorp de jaarlijkse vide grenier (rommelmarkt), één der grootste van de Périgord. Wellicht zien we elkaar daar? Carine en ik hebben er onze eigen rommelstand, we hebben rommel genoeg. De electriciën heeft beloofd dat hij in de loop van deze week de boel komt aansluiten, de loodgieter beloofde voor de aan- en afvoer van de spoelbak in de bar te zorgen en Carine gaat vandaag de tapinstallatie ophalen. De rest van deze week ga ik me bezighouden met het legen van de bar, er staan flessen genoeg.

vrijdag 26 juli 2013

Donderslag bij heldere hemel

Tussen het werk door hebben we heel wat aanloop in Château Norbert. Vooral krijgen we bezoek van mensen die elders mijn boek hebben gekocht. Sommigen zeggen geen goededag (bonjour) en zetten me van een afstandje op de foto. Alsof ik Frans Bauer zou zijn. Het is wat om wereldberoemd te zijn in een dorpje van 80 man. Gisteren kregen we bezoek van Paul uit Maastricht. Heen en terug was hij vanaf zijn vakantieadres vier uur onderweg. We maakten het daarom extra gezellig.
Vanochtend, het was nog half donker, hoorde ik onweer in de verte. Shit, m'n cement staat nog buiten. In badjas en met slaperige oogjes was ik met een kruiwagen aan het sjouwen, u had het moeten zien. Het onweer was al dichtbij toen de zon opkwam. Wat was het een wonderbaarlijk fenomeen! In de staalblauwe hemel was slechts één wolk te zien en daarin bliksemde het aan de lopende band. Er kwam ook gigantisch veel water en hagel uit dat ding, op nauwelijks twee kilometer afstand. U wilt begrijpen dat ik er heel wat foto's van heb gemaakt.

Vanochtend ging ik de tegels rond de open haard voegen die ik gisteren had gelegd. Ineens kreeg ik hulp van een enorme kever die keurig op m'n spons ging zitten en er niet meer af wilde. Na een kwartiertje meewerken blies hij de aftocht. De voegen zijn dankzij hem extra mooi geworden.




dinsdag 23 juli 2013

Chaos en rust tegelijk

Vandaag zijn we dus verhuisd naar Château Norbert, althans voor een groot gedeelte. Het oude huis is een enorme chaos. In die chaos moesten we douchen, want uiteraard, zoals het Fransen betaamt, hield de gasmaatschappij zich niet aan de afspraak en hebben we op het château nog steeds geen warm water.
We trotseerden de hittegolf en zeulden met kasten, ons bed, een hakblok, enz.. De beloning werd steeds groter, bij elk verhuisd meubeltje werd het château een plaats met allerlei aparte hoekjes. Ga in zo'n hoekje zitten met een glas pastis en de rust is ineens onbeschrijflijk. Vandaag geef ik u veel foto's, dit om u jaloers te maken.

Badkamer
Bar

Keuken

Kastinrichting keuken

Luierhoekje

Openluchtbureau

Nog even onder de trap een schoenenkastje gemaakt
Slaapkamer

Idem

De nietige tafel

Vandaag, zo is beloofd, wordt de nieuwe ondergrondse gastank gevuld. Daarmee krijgen we warm water en kunnen we naar het château gaan verhuizen. Keuken, badkamer, slaapkamer, atelier en winterkamer zijn nu klaar, dus waarom nog verder wachten. Alleen moeten rond de vuurplaats op het terras nog plavuizen komen, die hebben we gisteren opgehaald. De enorme tafel die ik ooit uit een voormalige Stazi kazerne kocht, hebben we alvast op het terras gezet. Ik dacht dat de ruimte daarmee zou worden aangekleed, in de praktijk valt die tafel in het niet en lijkt hij ondanks zijn afmetingen een nietig ding.

.

zondag 21 juli 2013

Hoogste tijd voor een update

Inmiddels ben ik een echte expert geworden in bezetten. Tweeduizend jaar geleden deden de Romeinen het, ruim tweehonderd jaar geleden waren het de Fransen en in 1940 waagden de Duitsers zich aan het bezetten. Hoewel die bezettingen voor discussie vatbaar zijn, heb ik toch respect gekregen voor bezetters. Dat werk is namelijk veel en veel zwaarder dan gedacht. Sinds enkele weken ben ook ik een fanatieke bezetter, maar dan van muren. Je bent er de hele dag mee bezig, 13 uur maal 7 dagen per week. Het demotiverende is dat het helemaal niet lijkt op te schieten. En dan plotseling is er weer een muur voltooid. Zie op de foto mijn beulenwerk.

Het overdekte terras nadert hierbij wel degelijk zijn voltooiing. Want ik ben geen 13 uur per dag bezig maar langer. Daarom zijn de bar en het bezemkot nu als voltooid verklaard. Het is er kennelijk goed toeven want vanmiddag nog moest ik een wespennest vernietigen (sorry vrienden vn Wakker Dier). Op het terras is het trouwens stervensheet. De zon staat de hele dag op de dakpannen en die stralen dat uit, met een graadje of 45 als gevolg. Vandaar dat ik heb besloten om aanstaand najaar een houten (populieren) plafond onder de pannen te leggen.
Gisteren ging ik benzine tanken bij madame Badourès, de benzinepompenmadame van het dorp. Daarbij zag ik dat het zicht op Château Norbert vanuit de pomp een leuk plaatje oplevert:


Carine gaat onverdroten voort met schilderen, haar laatste wapenfeit is dat de slaapkamer is voltooid. Dinsdaqg, zo is haar planning, gaan we verhuizen en daar ben ik het helemaal mee eens.
Maken we nog andere dingen mee als cement en verf? Jazeker. De hele dag door blijf ik op het château bezoekers krijgen die mijn boek willen kopen of hun elders gekochte boek gesigneerd willen zien. Daartoe heb ik in de winterkamer een antiek bureautje neergezet. Alles moet in stijl.
Gisteren zijn we naar Albert geweest om te aperitieven. In Veyrines-les-Domme, bij ons vlakbij, is hij de beheerder van het landgoed Terre des Blades, met uitzicht op Château des Milandes. Albert was vroeger een Antwerpse brandweerman en tevens tennisleraar. Toen hij twaalf jaar geleden de kans kreeg om in de Périgord te gaan werken, was dat geen moeilijke keuze. Waar hij zich vooral in heeft gespecialiseerd, is de aanleg van diverse truffelboomgaarden. Eén van zijn klanten is de Vlaamse sterrenchef Herbert Robbrecht. Hij was er gisteren ook bij en maakte tevens achter het stuur kennis met mijn Chevy Avalanche. Eigenlijk zou iedere ondernemer een Avalanche moeten kopen. Haast u want dit is het laatste jaar dat het beest beschikbaar is. Gewicht ruim drie ton, motor 6 liter V8, pk's waar Ferrari jaloers op is, max. laadruimte 4,20 meter. Hij zuipt als een ketter, maar daar heeft de fabrikant nu iets aan gedaan: op de snelweg schakelt hij de helft van zijn cylinders uit. Hij valt in de categorie vrachtwagens en dat betekent: geen belasting vooraf, bijna geen belasting jaarlijks, btw op aankoop en verbruik 100% aftrekbaar en geen bijtellingen privé. Daar kan een lelijke eend niet aan tippen. Genoeg (onbetaalde) reklame voor een Amerikaanse fabrikant.
Wat ga ik morgen doen? Bezetten uiteraard. En overmorgen gaan we verhuizen. Dan wordt een te verbouwen château een liefdesnestje.

zondag 14 juli 2013

Vriendschappen

Hoera, het probleem was plotseling opgelost, ik kan weer tekst schrijven op deze blog en dat doe ik dan ook maar meteen. De afgelopen week stond voor mij in het teken van hechte vriendschappen. Neem nu wijnboer Christian. Die stond gisterenmiddag plotseling voor de deur met zijn tractor. Hij kwam spontaan het gras maaien, iets waar hij drie uur lang mee bezig was en dit tijdens de hittegolf. Maar dat is nog niet alles: hij had gehoord dat we op dit moment geen auto hebben, de Chevy Avalanche heeft een technisch probleem, en had daarom de sleutels van een oude eend bij zich. We mogen dat autootje zo lang gebruiken als we willen, zei hij. Dàt noem ik nog eens vriendschap! En dan was deze week Michiel bij ons. Hij had meer dan duizend kilometer gereden, gewoon om ons een weekje te helpen met bouwvakken. Ook weer tijdens de hittegolf was hij dagenlang bezig met het uitkrabben van oude muurvoegen met een schroevendraaiertje, ging door als een diesel en klaagde nooit. We kennen Michiel vele, vele jaren. Al twintig jaar is hij met zijn Palux een vaste adverteerder bij ons en dat is in de loop der tijd uitgegroeid tot echte vriendschap. Zo'n weekje samen doet daar nog een flinke schep bovenop.


De hittegolf verdorie, het is niet normaal meer. Al meer dan een week schommelt de temperatuur in Saint-Pompon rond de 40 graden, gisteren gaf de thermometer zelfs 42 graden in de schaduw aan. Maar ja, het werk moet doorgaan. 's Ochtends in de vroege koelte het zware werk doen, 's middags in de verzengende hitte het lichtere timmerwerk. Dit onder het genot van vele liters water. Inmiddels ben ik 10,2 kilo afgevallen en heb ik weer de conditie van een achttienjarige.
De afgelopen week is er ondanks de hitte veel gebeurd. De nieuwe cheminee (3 weken harde labeur) is helemaal klaar, de bar en het bezemhok op het overdekte terras vorderen goed, Carine schiet lekker op met het vele schilderwerk en en passant wordt telkens een stuk muur van het terras gevoegd. Dat laatste is een zwaar werk dat veel geduld vraagt, een volle betonmolen geeft slechts één vierkante meter voeg als resultaat. Eerst worden de oude voegen van zand en kalk uitgekrabd, dan komt er een nieuwe voeg in die uit een combinatie van kalk, wit en rood zand en witte cement bestaat. Nadat die is aangedroogd wordt hij met een staalborstel geëgaliseerd, waarna met een gewone borstel de afwerking gebeurt.
Vandaag hebben Carine en ik besloten om onze allereerste rustdag te houden. We trekken er straks met de eend op uit.
Intussen ontvingen we het bericht dat hoofdredacteur Joost weer vader is geworden. Zijn gezonde dochter heet Pleun. Van harte proficiat!
De verkoop van het boek Groeten uit de Périgord loopt hier als een trein. De hele dag loop ik met een pen op zak, want we krijgen telkens aanloop van mensen die hun boek gesigneerd willen hebben. Eergisteren kwam een journalist van de SudOuest ons op de foto zetten, een dezer dagen komen we in de krant.
Zie hier de foto's van de stand op 14 juli plus de nieuwe mobiele aanwinst, nota bene in ongeveer dezelfde kleur als onze raamluiken.


zondag 30 juni 2013

De mensen van de blauwe raamluiken

Het was vandaag echt zwaar werken, dit vooral omdat de zon fel scheen bij windstilte. De temperatuur kan hier dan al snel oplopen richting 30°. Dat is geen probleem als je in het zwembad ligt, wel als je met zand, cement, kalk, hout, schroeven, spijkers en de waterpas aan het ploeteren bent om je droom te verwezenlijken. De Belgische mensen van het huis op de achtergrond doen het rustiger aan. Zij verft de raamluiken blauw terwijl hij hard rondfietst en een andere huisgenoot op zijn gitaar tokkelt. Dat wil ik ook nog ooit bereiken, hoewel dat keiharde fietsen aan mij niet zo besteed is. Onze Lieve Heer heeft ons niet voor niets auto's gegeven, nietwaar?


Sorry, ik kan u helaas nog steeds geen foto laten zien van mijn recente vorderingen. Alles speelt zich af ter linkerzijde van de schop die u op de foto ziet. Bewust heb ik de camara een beetje weggedraaid. Het werkje waar ik mee bezig ben, had al klaar moeten zijn. Maar ja, de batterij van de schroefmachine was leeg en de reserve zat verkeerd in de lader.

De laatste dagen is mijn dagelijkse werkschema eindelijk in zijn plooi gevallen. Van zeven tot acht drink ik koffie en beantwoord ik e-mails, van acht tot vijf ben ik aan het bouwvakken. Nadat alles is opgeruimd en alle deuren gesloten zijn, schenk ik me een vet glas whisky in. Ik ga dan op een stoel zitten vanwaar ik het werk van de afgelopen dag kan overzien. Dat ritueel duurt minstens een uur, waarbij het glas nog enkele malen wordt bijgevuld. Een beetje licht in het hoofd vertrek ik vervolgens naar ons andere huis om me (nog in overall) met de blogs bezig te houden. Op dat moment heb ik de hele dag nog niet gegeten, dus sterf ik van de honger. Dat moment is dus nu. Eet smakelijk!

zaterdag 29 juni 2013

Orchideeën zelfs

Hoewel ik wel degelijk heel hard aan het werk ben, laat ik u geen foto's van de vorderingen zien. Ik ben namelijk met iets bezig gegaan dat eerst moet worden afgemaakt voordat ik het laat zien. Sorry, maar dat zijn de spelregels nu eenmaal. Wel kan ik u melden dat Christian vandaag ten tonele verscheen met een ronkende tractor. Bij wijze van vriendendienst is hij bij ons komen maaien, zodat alles proper is wanneer Carine ten tonele verschijnt. Het was geen luxe want het onkruid stond meer dan een meter hoog. Voor mij was het een kans om te ontdekken wat er bij ons allemaal groeit. Orchideeën zelfs. Om Château Norbert alvast in de stemming te brengen, heb ik enkele bloemen geplukt en deze met rozen vermengd. Hiervan heb ik wel degelijk een foto genomen. Voor de rest zult u moeten wachten tot morgenavond.


Het bloemetje was zo mooi dat zelfs de auto door de raampjes van de deur kwam kijken. 


vrijdag 28 juni 2013

Groeten uit de Périgord, eerste recensie

De eerste recensie is van Joke Boon, ik krijg er een beetje kippevel van. Hebt u het boek nog niet besteld? Dan mist u werkelijk iets!

http://www.boonappetite.nl/start/index.php?option=com_easyblog&view=entry&id=174&Itemid=20

Groeten uit de Périgord

Een boek waardoor je meteen in de auto wilt stappen richting Frankrijk. Een boek dat verlangen oproept, naar plaatsen en streken waar de tijd geen vat lijkt te hebben op het ritme van het bestaan. Zo’n boek is Groeten uit de Périgord, het wel en wee van een klein Frans dorpje, door Norbert Koreman, juni 2013 Culibooks 24.95 euro.

Norbert Koreman kocht een huis in Saint-Pompon, een klein slechts tachtig inwoners tellend dorpje in de Périgord. Het dorpje is al een sprookje met smalle steegjes en huisjes die gemaakt lijken van peperkoek, met een hoog Anton Pieck gehalte. Het ligt in een klein dal met een eigen klimaat. Het dorpje zelf is het museum. Wat alle inwoners lijkt te verenigen is dat iedereen iets met gastronomie te maken heeft. Het leven van de mensen in Saint Pompon concentreert zich op eten, drinken en de seizoenen.
Veel fotomateriaal lardeert het boek, dat ook veel tekst bevat. Als een roman leest het boek dat verhaalt over de streek, haar bewoners en de gewoonten. Waar behulpzaamheid en betrokken zijn bij elkaar nog heel gewoon en als vanzelfsprekend zijn. Het vertelt over het plaatselijke Fête du cochon, het jaarlijkse varkensfeest op eerste paasdag. Het feest waarop echter geen varken te bekennen is maar volop ezels met hun specifieke geluid en geur.
Het boek leest heerlijk weg en op een druilerige middag krijg je hierdoor al snel het gevoel een beetje op reis te zijn. Persoonlijk vind ik dat heerlijk aan een boek dat daarnaast ook over eten gaat. Om even op reis te gaan in je luie stoel. Omdat het leven nu eenmaal niet altijd vakantie kan zijn. En om daarna aan de slag te gaan met de receptuur. Want hoewel de tekst de overhand heeft staan er in dit boek ook recepten. Klassiekers die worden beschreven in de hoofdstukken die de seizoenen beschrijven. Zoals Oeuf en Cocotte, gevulde varkenspoot of de beroemde Cassoulet, de bonenschotel die een tijdrovende bereiding kent.
Natuurlijk komt de truffel ook aan bod, hilarisch vind ik de foto waarop een heer op leeftijd met zijn neus op de grond naar truffels speurt. Het blijkt hier te gaan om een truffelkweker die niet zoals gebruikelijk een truffelhond gebruikt bij het zoeken, maar een eeuwenoude techniek die men à la mouche noemt; hij maakt gebruik van vliegen. Voordeel hiervan is dat de vlieg alleen rijpe truffels kan vinden.
Voor wie van Frankrijk houdt, mooie en smakelijke verhalen wil lezen over een manier van leven die de moderne mens niet meer kent, is Groeten uit de Périgord een in alle opzichten heerlijk boek.



donderdag 27 juni 2013

Zoepheh, zoepheh

Zojuist wilde ik vanuit het café naar huis gaan. Hoor ik achter me: Zoepheh, Zoepheh. Onmiddellijk dacht ik aan nieuwe sirenes voor de dappere gendarmes. Het bleek iets anders, het bleek een Duitser die me een compliment wilde geven. Zelfs als Duitser had hij mijn boek gekocht, alleen om de foto's. Kijk, dat soort lezers heb ik graag. In het café was een heel ander verhaal te horen. Bruno fluisterde me toe dat hij per 15 september met zijn café-restaurant wil stoppen, hij heeft iets anders gevonden in Cahors. Waar is hij in hemelsnaam mee bezig? Als zijn huidige zaak onvoldoende succes heeft, zal dat op een andere plaats niet beter zijn. Ik sprak hem aan op de indringende manier die u van me kent. Gevolg is dat we aanstaande dinsdag samen ergens zullen gaan eten om verder te praten, precies één dag voordat hij naar de notaris moet. Als het aan mij ligt, zal die notaris een "no show" krijgen, ik houd u op de hoogte. In elk geval tracteerde Bruno me genereus.

Vandaag heb ik me de godganse dag bezig gehouden met verven. Sinds gisteren is dat mijn ding niet meer, want het bleek dat ik na een dag verven 200 gram was aangekomen! Binnenkort ga ik dus weer naar buiten, naar de cementmolen die mijn dieetgoeroe is.
Maar zeg nu een zelf, als u naar de foto's kijkt: is het mooi of is het mooi?


Dit is de winterkamer, een centrale ruimte in het huis. Er is de voordeur en de trap naar boven, maar verder zijn er nóg twee deuren. De rechtse gaat naar de oude keuken en badkamer, wat straks de begane grond van het appartement zal zijn. De linkerdeur gaat naar de garderobe, de wasruimte, de verwarmingsruimte en de wijnkelder. Ik moet dus nog stoplichten plaatsen voor alle toekomstige verkeer.
Het gastenappartement is iets waarvoor u zich nú al kunt intekenen. Het zal bestaan uit drie verdiepingen van 45 m² (dus 135 m² totaal) met een eigen ingang aan de straatzijde, een keuken, een zéér luxe badkamer, twee slaapkamers en een ruimte met open haard. Bovendien zal het appartement een eigen tuindeur en terras hebben, met gebruik van het zwembad. Het ontbijt zal worden geserveerd op het overdekte terras. Let wel, wanneer u een armoedzaaier bent, is reflecteren onnodig. Goede vrienden mogen er gratis in, de overige mensheid zal héél wat knaken moeten neertellen.


woensdag 26 juni 2013

Whisky met eierstruif

Gisteren hebt u niets van mij vernomen, ik had iets anders te doen. Dat komt zo. Ik dacht lekker zomerweertje, schuifdakje open en boodschapjes doen. Saint-Cypriën waar de supermarkt en de doe het zelf naast elkaar liggen, was mijn doel. Het ligt geen twintig kilometer bij mij vandaan, maar toch doe je er 40 minuten over, dit vanwege de zeer bochtige kleine weggetjes. Nu hadden ze in de supermarkt helaas geen lege dozen en ik geen tassen. Geen nood, dacht, ik leg de bootschappen gewoon in het ruim. Op de terugweg dook er ineens een enorm edelhert op. Die wenste over te steken en kwam van rechts. Ik voluit in de remmen, dat wilt u gegrijpen. Met als gevolg dat ik een tros biobananen in mijn nek kreeg en de eieren zichzelf klutsten. Het ergste was dat er een anderhalveliter fles whisky door de auto vloog. Fles kapot, de vloeistof vermengde zich spoedig met eierstruif. Daar ben ik dus gisteren méér dan voldoende mee beziggeweest. Rijden durf ik voorlopig niet meer want de gendarme ruikt de auto op afstand. Eens te meer begrijp ik niet waarom er iemand tegen de jacht zou zijn. Een kapotte fles is je reinste drankmisbruik. Bovendien, 60% van alle Franse verkeersongevallen betreft overstekend wild. Als je tegen een edelhert, ree of zwijn rijdt, is dat harder dan beton.

Maar goed, gisteren heb ik nog wel degelijk hard gewerkt, zo ook vandaag. Dat resulteert in het wapenfeit dat de winterkamer geschilderd is, bosbruin briljant. Bovendien, een verschrikkelijk priegelwerkje, is de muur naast de trap nu behangen. Die kan ik morgen schilderen. Nu het buiten in de zon bloedheet is, kan ik maar beter in de koelte van de dikke muren werken. Zo, en nu ga ik eens de biefstuk bakken die ik mezelf heb beloofd, verdient of niet.