maandag 24 maart 2014

Het dorp van Asterix in het klein


Saint-Pompon is als het dorp van Asterix in het klein, maar dan wel met dien verstande dat het beperkte aantal inwoners tot dubbelfunkties noopt. Vanochtend bereikte me het blijde nieuws dat onze burgemeester Thomas Michel gisteren met overdonderende meerderheid herkozen werd. Hij kreegt maar liefst meer dan 80% van de voorkeurstemmen en dat vind ik volkomen terecht. Maar nu de dubbelfunktie, of eigenlijk tripel funktie. Thomas zal opnieuw op het schild worden gehesen als stamhoofd. Maar ook is hij de zanger die zeer ingewikkelde, intellectuele liedjes ten gehore brengt. Hij is dus ook de bard. Ten derde is zijn officiële funktie wijkverpleger. Het is bij ons inderdaad de burgemeester die de mensen een spuitje, een pilletje of een hoestdrankje geeft, over de conditie van de oudjes waakt en de bloeddruk meet, bij gebrek aan plaatselijke dokter is hij (samen met de apotheker) zo'n beetje de medicijnman van het dorp. Daarmee is hij ook vergelijkbaar met een druïde. De overige inwoners van het dorp hebben het makkelijk, die degusteren de hele dag door van hun zelfgemaakte toverdrank.

dinsdag 4 maart 2014

Een eigen tuin bij je vakantiehuis?

Met of zonder tuin, iedereen die een vakantiehuis koopt, moet die keuze maken. Wel degelijk een tuin! zult u meteen zeggen. Want wat is er mooier dan in het zonnetje te luieren, omgeven door een prachtig aangelegde natuur. Maar vergeet de haken en ogen dan niet.
Ik heb beide versies meegemaakt, zonder en met. Ons allereerste Franse huisje had een tuin van 900 m², ik had (in de winter, in het hoge noorden) al snel op papier staan hoe ik daar een dromerig wereldje van zou gaan maken. Toen we er de volgende keer waren, bleek er een volledig nest slangen zich in een electriciteitskast te hebben genesteld. Het krioelde als paling. Carine slaakte een gil, rende hard weg en verzekerde me dat ze hier nooit meer terug zou komen. Hetgeen ook inderdaad geschiedde, ze is er nooit terug geweest. De tweede ervaring met een eigen tuin had ik vele jaren later, toen ik in Saint-Pompon de oude dorpssmederij had gekocht en opgeknapt. Vol goede moed legde ik een mooie grasmat aan die ik op rollen had gekocht. Voor het onderhoud zou Frédéric zorgen, daartoe had ik een mooie gele grasmaaier aangeschaft. In de zomer zou hij wekelijks maaien, buiten het groeiseizoen wat minder. Toen we drie maanden later terugkeerden, stond het gras een meter hoog en was het overwoekerd door munt. De uitleg van de Franse tuinman was simpel: nieuw gras mag je nog niet maaien. Ik ben toen twee dagen aan het ploeteren geweest met een ouderwetse handzeis om er nog iets van te maken, het gras was eigenlijk al verpest. F beloofde beterschap. Toen we de volgende keer arriveerden, zagen we van het zelfde laken een pak. Wederom had F zijn uitleg: in de late herfst en winter mag je niet maaien. Maar toen we het volgende voorjaar weer naar Saint-Pompon gingen, brak mijn klomp helemaal. Je kon zien dat het gras die ochtend nog gemaaid was, voor de eerste keer sinds lange tijd. Want dat doen de Fransozen, ze maken keurige afspraken met je en beloven op hun kinderzieltje dat ze de afspraken keurig zullen nakomen. Forget it, ze zijn alleen maar uit op je geld. En als het echt niet anders kan, bijvoorbeeld omdat je niet meer wenst te betalen, doen ze het met de Franse slag om twee minuten voor twaalf.
Als u op uw vakantiebestemming een huis met een tuin hebt, houd er dan rekening mee dat u in uw vakanties altijd hard zult moeten ploeteren. Telkens wanneer u arriveert, treft u een volkomen chaos aan waarin u geen vakantie wilt houden. De tuinmannen waarmee u prachtige afspraken maakte, komen niet opdagen. Zoals ook de loodgieter, electricien of timmerman niet komt opdagen. U gaat dus zelf aan de slag. Zoals diverse bezitters van een tweede huis die ik rond me heen zie. Ik vind mijn vakantietijd te kostbaar daarvoor. Vandaar dat ik me zeer happy voelde met uitsluitend een terrasje op de eerste verdieping, waarbij ik de tecnicolour toeristen en gelukkige bruidspaartjes in het oog kan houden. Dat ik nu een huis met heel veel grond heb gekocht, is omdat we ons straks definitief in Saint-Pompon willen vestigen. Dan is een tuin een goed idee, ik heb dan toch tijd genoeg.

maandag 3 maart 2014

Titels, de Fransen zijn er verzot op

Prachtig hoe dat gaat in het Frankrijk dat zoveel van titels en administratie houdt. In Saint-Pompon is een Comité des Fêtes in oprichting, een clubje dat zich op initiatief van de burgemeester gaat bezighouden met het monument der gevallenen, de jaarlijkse processie naar het kapelletje, de expositie van de 5 oude Solexen die het dorp telt en nog meer van dat soort hoogtijdagen. De handgeschreven oprichtingsnotulen van het clubje werden me vandaag ouderwets doorgefaxt.

Artikel 9 van die notulen zegt dat er verkiezingen komen. Er zijn nodig (dit volgens de Franse voorschriften): 1 président, 1 vice-président, 1 tresorier (penningmeester), 1 tresorier-adjoint, 1 sécretaire, 1 sécretaire-adjoint. Kortom 6 verplichte bestuursleden, terwijl ons dorpje bijna niet eens zoveel inwoners telt. De Fransen houden heel erg van titels. Vrijwel elke Fransman is président ergens van en laat dat graag blijken middels een visitekaartje. Ons piepkleine dorpje telt al 12 clubjes die allemaal een eigen président hebben. Dit betekent dat diverse lieden meerdere visitekaartjes op zak hebben, of een heel groot kaartje.
Fransen hebben weinig respect voor buitenlanders, want dat zijn eigenlijk niets anders dan buitenaardse wezens. Maar als buitenlander met een (Franse) titel sta je meteen op de hoogste tree van de ladder. De mensen wijzen dan naar je terwijl ze fluisteren met mekaar. Vandaar dat ik kaartjes heb laten maken met allerlei Franse titels die blijkens diploma's en certifikaten aan de muur hangen. Zoals Membre d'honneur des Disciples d'Escoffier, membre d'honneur de la Confrèrie du Diamant Noir, Seigneur de Corbière, membre d'honneur de la Confrèrie du Sabre d'Or, en dat soort grappen. En ook staan er op mijn kaartje wel degelijk enkele zeer belangrijke titels vermeld, zoals Académicien van de Academie Nationale de Cuisine en Commandeur des Maîtres-Conseils en Gastronomie Française. Mocht dat nog steeds onvoldoende indruk maken...