maandag 13 april 2015

Stenen zoeken

We hadden een mooie oude kachel op de kop getikt, model Colonial van Godin, dezelfde als in onze winterkamer maar dan een maatje kleiner. Ideaal om in het gastenverblijf te plaatsen. De afschuwelijk betegelde haardpartij hadden we een vorige keer al aangevallen: tegels wegkappen, bezetting wegkappen, voegen uitkrabben en opnieuw voegen. Wat er nu nog overbleef was de vloer van de haard, veel te klein voor de kachel. Dus moest ik een nieuwe haardvloer aanleggen, uiteraard op de middeleeuwse manier.


Carine en ik maakten een ritje rond het dorp om de juiste stenen te zoeken. Die vind je meestal op klandestiene stortplaatsjes. En ja hoor, in de buurt van Campagnac vonden we zo'n illegale déchetterie volop bruikbare stenen. De Avalanche werd volgeladen.



Thuisgekomen ging ik meteen aan het werk. Eerst een fundering storten met kippengaas en specie. Daarna passen en meten, de stenen zijn immers verre van vierkant. Toen de stenen plus de metalen vloerplaat na een uurtje of zes ploeteren goed lagen, moest het spel eerst een paar dagen drogen. Vervolgens moest de nieuwe vloer worden gevoegd. Ik gebruik het recept van de Franse monumentenzorg: 18 delen rood okerzand uit Saint-Pompon, 8 delen kalk tradifargue en 4 delen witte cement. Na enkele uurtjes aandrogen begint het zwaardere werk. De voegen moeten eerst geborsteld met een staalborstel, dan met een harde nylon borstel, dan met een zachtere. Je wilt namelijk geen strepen in de voegen. Na verloop van tijd ontstond er warempel een puik vloertje.






Wat deed Carine intussen? Die zaaide gras. Vader en zoon Laplanche hadden namelijk een stuk grond omgeploegd en geëgd, er moest graszaad (kwaliteit Rustique) worden gestrooid voordat de mannen met de wals kwamen. U ziet de zaaivrouw als een stipje aan de horizon.


Gebeurde er vorige week nog meer? Het bubbelbad en de stoomdouche zouden donderdag arriveren (hetgeen gebeurde) en er was in de badkamer van het gastenverblijf nog héél veel werk te doen. Gipsplafond aanleggen, muren bezetten, behangen, betegelen... Dat alles werd net op tijd in gereedheid gebracht. De komende tijd krijgt de badkamer nog een parketvloer en daarna kan alles proper worden geïnstalleerd. De watervoorzieningen liggen klaar en ik heb overal (op de juiste plekken?) electriciteit aangelegd.





Alles wat ik tot nu toe noemde, deden we met z'n tweetjes. Alsof dat al niet genoeg was, kregen we héél veel aanloop, minstens een man of dertig. Belgen, Nederlanders, Fransen, we laten altijd graag even het werk liggen om het glas te heffen...


Een eigen instituut in oprichting


Zie hier het logo dat op mijn oude R-4 zal worden geschilderd of geplakt. Jawel mensen, ik ben de fondateur van een instituut in oprichting en zal u vertellen waarom dat nodig is.

Truffels zitten meestal ondergronds en dienen te worden opgespoord. Omdat de meeste menselijke neuzen hiervoor niet geschikt zijn, werden in het verleden varkens ingezet bij het zoeken. Een varken doet dit werk prima en zonder de minste opleiding.


Het varken heeft echter enkele grote nadelen. Ten eerste is het beest moeilijk hanteerbaar en, nog belangrijker, hij eet de gevonden truffel graag zelf op. Vandaar dat in het verleden veel truffels verloren gingen.

Om deze reden ging men honden inzetten. Een hond doet niets liever dan zijn baas plezieren. Heb je het dier opgeleid dan zal hij fanatiek naar truffels zoeken. De hond lust geen truffel, hij wijst ze alleen aan. Maar ook de hond heeft een groot probleem: hij wijst zowel de rijpe als de onrijpe truffels aan. Aan een onrijpe opgegraven truffel heb je niets, je kan het ding weggooien.


Vandaar dat steeds meer truffelboeren willen overstappen op de alleroudste manier, namelijk "à la mouche". Truffels zoeken met behulp van een vlieg. Als u denkt dat ik u nu voor de gek houd, kijk maar eens op Google. Chercher des truffes à la mouche is een wijdverbreide sport geworden. Maar ja, ook de vlieg kent een probleempje. Omdat vliegen al honderd jaar niet meer gebruikt werden, werd de kunst van het truffelzoeken niet van vliegenmoeder op vliegendochter doorgegeven. Het gaat erom dat je als truffelboer de meest getalenteerde vliegen zoekt en die vervolgens verder opleidt. Wie heeft daar tegenwoordig nog tijd voor? Niemand! Zo'n opleiding moet centraal geregeld worden, zoals alle andere onderwijs. Voilà, dat is wat mijn instituut gaat doen: getalenteerde vliegen bekwamen in het truffelzoeken. De opleiding, die drie weken duurt, bestaat uit een theoretisch en praktisch gedeelte. Voor eendagsvliegen is een verkorte cursus van kracht. Na succesvolle afronding van de opleiding krijgen de vliegen een klein diplomaatje plus een medaille.



Lang leve de truffel! Vive la truffe!